Θεόδουλος

O Θεόδουλος έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό. Χαρακτηριστικές στιγμές είναι η συμμετοχή του στο Aperto της Μπιενάλε Βενετίας και στο CRAC Midi Pyrénées.

Ο Γιάννης Τουμαζής στην εισαγωγή του καταλόγου που έχει εκδοθεί ειδικά για αυτή την έκθεση γράφει: “Η τέχνη του Θεόδουλου ξεκινά από πρωταρχικά αρχέγονα υλικά όπως είναι το χώμα και το νερό, η φωτιά και ο αέρας από φαινομενικά σύγχρονες διεργασίες αναζητεί την τελείωση της ύλης και την αποκάλυψη του πνεύματος. Μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης μεταφερόμαστε στα πεδία της αντιύλης αγωνιώντας να αποκωδικοποιήσουμε την γενεσιουργό αιτία. Τα συστήματα των συντεταγμένων γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι τα πραγματικά αλλά αποτελούν ιδεογράμματα της εσωτερικής μας αναζήτησης. Η αντίφαση που υπάρχει εδώ, και που ανέκαθεν υπήρχε, είναι ότι για την ιδεατή τελείωση της ύλης απαιτείται η ερωτική ένωση με το πνεύμα και η απελευθέρωση της ψυχής.

Κυκλοφορώντας ανάμεσα στις σφαίρες και τους κώνους, προβάλλοντας τα` παραλληλεπίπεδα σε κάθετους άξονες, κινούμενοι και εμείς με την ταχύτητα του φωτός αισθανόμαστε το δέος του ιερού κώδικα της δημιουργίας και την αυταπόδεικτη ιερότητα της τέχνης”.

Ο ίδιος ο Θεόδουλος λέει για το έργο του: “Πολύ τακτικά ακούμε τον βαθύ συλλογισμό στην εξέλιξη της τέχνης του εικοστού αιώνα, σε στιγμές είτε ιδεολογικής είτε μορφοπλαστικής αναθεώρησης, για το φαινόμενο της απαλλαγής από τη μνήμη. Αυτό συνέβαινε κυρίως σε περιοχές όπου το παρελθόν καταπίεζε το παρόν ή εκεί που το παρελθόν ήταν αμυδρό. Οφειλόταν όμως περισσότερο στην ανάγκη για ψυχολογική κάθαρση στην “κοινωνία των εικόνων” παρά στην αλήθεια του αντικειμένου.

Όμως του κύκλου τα γυρίσματα αποδεικνύουν ότι η μνήμη είναι ανεξίτηλη ενέργεια και δεν παύει να είναι από τα κύρια συστατικά για την οικοδόμηση του “νέου” κόσμου σε γερά θεμέλια. (Εξ άλλου “δεν μπορεί παρά η τροπή των ανέμων να προκαλείται από τη μορφολογία του εδάφους” ενώ οι εξωγενείς και παρεμφερείς δυνάμεις είναι αυτές που προκαλούν την ένταση και το χαρακτήρα τους). Οι νόμοι της φύσης είναι αμετάκλητοι προς τους οποίους προσανατολίζομαι περισσότερο παρά την εικόνα της ίδιος της φύσης.

Με την τροπή που πήρε η αναλυτική σκέψη τις τελευταίες δεκαετίες φτάσαμε φυσιολογικά στην ακραία εικόνα του ελάχιστου ή φορτίσαμε με σημασία το ασήμαντο, ή διανύσαμε το χρόνο με συνεχείς εναλλαγές των μορφών, κλπ.

Είναι νομίζω ώριμα τα συμπτώματα του χρόνου για την σύνθεση των εμπειριών και των γνώσεων που μας έφερε η αναλυτική σκέψη. Ήδη το Συνθετικό πνεύμα άρχισε με διάφορους τρόπους να αρθρώνεται στη ζωή.

Δοκιμάζω να εμπλακώ στη συνθετική σκέψη μέσα από αυτούς τους πλαστικούς χειρισμούς… Ο κώνος παλαιότερα, σήμερα η σφαίρα που εντάσσω στο έργο μου, είναι φόρμες που δεν είναι δεσμευμένες με χρονική καταγωγή ενώ κουβαλούν ταυτόχρονα κάποια “ανοικτή μνήμη”. Χρησιμοποιούνται ως “κύτταρα οικοδόμησης του κόσμου”. Επειδή δεν επιχειρώ “ν’ ανακαλύψω” μια καινούργια φόρμα χρησιμοποιώ αυτές τις πρωτογενείς μορφές, όπως υιοθετώ στο έργο μου την πρωτόγονη ύλη, είτε την τεχνολογική πρωτόγονη ύλη εντάσσονται τες στο παιχνίδι για την οικοδόμηση ενός ανοικτού συστήματος στην “Κοινωνία των Μορφών”.

Πάνω σ’ αυτό το σκεπτικό της Μεταμόρφωσης και ανασύνθεσης ακολουθούν οι εκθέσεις: “Αυτόφωτα-Ετερόφωτα” στο Αperto της Βενετίας το 1990, “Systeme Urban” που παρουσιάστηκε σ’ ένα αρχαιολογικό χώρο στην Κύπρο. (Κολόσσι 1991) και “Systeme Global” που παρουσιάστηκε στο CRAC Midi Pyrénées το 1992.

Ίσως χρειάζεται πολύς χρόνος για το κοινό ν’ αποκωδικοποιήσει και να συνειδητοποιήσει τη νέα εικόνα του κόσμου έτσι η ταύτιση των συμπτωμάτων του χρόνου με την τέχνη αργοπορεί. Πέραν από τους αναλυτές που λειτουργούν μέσω της γνώσης (μου αρέσει σημαίνει αναγνωρίζω) το κοινό λειτουργεί εμπειρικά.

Προτιμώ αντί να προσεγγίζω τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν να προσδιορίζω τα φαινόμενα που περιβάλλουν τα αντικείμενα ή αυτά που τα συνθέτουν.

Αλλά πρώτα απ’ όλα προσδιορίστηκε το “Μέτρον” ανάμεσα στη φύση και τον Άνθρωπο. Με την κοινωνική συνείδηση του μέτρου δόθηκε μορφή στη δημοκρατία. Το “Μέτρον” προσφέρει μια αγωγή στον άνθρωπο που του επιτρέπει να κινεί αρμονικά τις δυνάμεις του και κατ’ επέκταση κινείται αρμονικά μέσα σ’ αυτές.

Σκάβεις μέσα από την πρωτόγονη ανάγκη να βρεις την πηγή ενέργειας για τη ζωή και συναντάς τη μνήμη. Είναι μια εμπειρία σε ένα τοπίο όπου η δεύτερη φύση είναι η αρχαιολογία.

Κάποτε μια γραφή-κώδικας μιας άλλης εποχής έρχεται στην επιφάνεια μέσω του τεχνολογικού παρόντος – ένα είδος μετάφρασης ή προβολής του χρόνου.

Αν είχαμε να μετρήσουμε την απόσταση μας από το μέλλον, το πιο σταθερό σημείο αναφοράς είναι το παρελθόν. Το παρόν δεν είναι παρά η αρχαιολογία του μέλλοντος”.

.